سلام

اين مطلب بسيار علمي و ديني است و يك اشاره نامحسوس به بحث توكل دارد كه ما انسان‏ها به شدت از آن غافل هستيم. معمولا ما در زندگي روزمره و در مشكلات ريز و درشت به هر كسي و ناكسي تكيه مي‏كنيم الا خدا و زماني كه اميدمان از همه نا اميد شد تازه به ياد خدا مي‏افتيم كه بله خدايي هم وجود دارد كه مي تواند مشكلاتمان را حل كند و زماني كه در اوج نااميدي تنها به او اميدمان معطوف مي‏شود آن وقت است كه به نتيجه مي‏رسيم و از محلي كه گمان آن را نمي بريم (من حيث لايحتسب) مشكلمان حل مي شود و چه بسا اين درسي است كه اي بنده من چه بهتر بود كه از همان اول به سراغ من مي آمدي. و نهايتا اينكه خداوند كريم در قرآن مي‏فرمايند: هرگاه بندي من به كسي غير از من اميد بدوزد به عزت و جلالم از همان ناحيه اميدش را نااميد مي كنم. حال كمي فكر و حديث نفس كنيم كه چقدر در زندگي‏مان به اشخاص و افرادي اميد داشته‏ايم كه از همان افراد ضربه خورده و جوابي دريافت نكرده‏ايم.

كمي به خود بيايم

خدا در همين نزديكي‏هاست.

وجودش را حسي كنيم

سبز باشي عزيزم

ياعلي